Iedereen die er ooit mee te maken heeft gehad kent het; het leed dat afstuderen heet.

Een half jaar lang bikkelen, onder een steen leven, je verdiepen in één onderwerp en vooral je focussen. Afstuderen is begonnen hoor, al wel twee maanden. Je merkt gewoon dat je mind een bepaald aantal fases doorgaat, bizar.
Nu mijn studie HBO-Rechten tegen het einde aanloopt, ben ik begonnen met afstuderen. Ik heb een ontzettend boeiende plek, een uitdagend vraagstuk en leuke collega’s. Toch is het allemaal wel ontzettend spannend hoor. In je achterhoofd weet je ontzettend goed: ‘alles kump wa gooood’ maar het is je koppie die soms eventjes blijft haken in de stress.

Ik ken mezelf en weet dat ik ver vooruit werk, wetende dat dat mij meer adempauzes geeft. Op het moment dat je dan ziet dat een andere afstudeerstudent al veel verder is flip je even. Eén of andere mindfxck in je koppie. Terwijl je eigenlijk alleen maar naar jezelf moet kijken, want wat zegt dit nou over jouw onderzoek? Niets toch.

Hoe dan ook is het heel wat vallen en opstaan. Je probleemstelling wordt 100 keer veranderd en daarbij heb je nog te maken met de externe factoren als pijntjes, prive dingen en docenten die overal iets van vinden. Begrijp me niet verkeerd, dat is goed. Hier leer je van en achteraf (ik weet het zeker) ga ook ik inzien dat ik deze fases allemaal heb moeten doorlopen om zo tot een fantastische scriptie te (kunnen) komen.

Al die fases maak je door en dat is oke. Het wordt beter, duidelijker en belangrijker om alleen naar jezelf te kijken. JIJ moet het doen, er energie voor hebben en er energie uithalen. Go get them tiger!

love, Annemiek