Vandaag ben ik jarig. Daarom wilde ik weer eens een persoonlijke blog met jullie delen. En wat voor één: mijn transformatie, mijn stap naar geluk.

2012

De eerste foto. Wow denk je, ben jij dat? Jep, dat ben ik. Een ietwat bollig meisje (toen 15 kilo dikker dan nu) met een lief glimlachje. Een onschuldig glimlachje waar heel erg veel achter schuil ging. Het weekend dat die foto is gemaakt, was ik een weekend weg. Ik weet het nog erg goed. Net voor die foto had ik namelijk iets gezien waar ik wel van kon gaan janken. Ik kreeg – in Duitsland – een dessert, glutenvrij….. en… er zat een koekje op. Geloof jij het? Nou, ik als 18 jarig meisje durfde hem niet zo goed terug te sturen maar o wat was ik trots dat ik dit heb gedaan destijds. Ik kwam er echter bij terugkomst van het toetje al vrij snel achter dat enkel het koekje er uit was gehaald. Bizar hoe weinig mensen in restaurants op de hoogte waren van glutenvrij MOETEN eten.

Genoeg over de foto. Hoe voelde ik mij toen? Ik merk dat ik het de laatste tijd steeds belangrijker vind om stil te staan bij de mooie en minder mooie momenten in het leven. Ik was toen denk ik vrij gelukkig, op een aantal buikpijnaanvallen en wat vetrolletjes die ik weg wilde hebben na dan. Trouwens, met 75 kilo was ik nog steeds niet mega dik en dat weet ik, voordat ik anderen op de tenen trap. Ik was alleen niet gelukkig met mijn gewicht, ik vond het zelf niet mooi. De vraag is wanneer je jezelf dan wél mooi vindt, en toen kwam de ommekeer:

2014

Twee jaar later, een heel groot verschil in mijn lach. Een ‘gemeende’ lach denk jij? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik die dag een hele leuke dag vond. Ik had mij mooi gemaakt voor een fotoshoot, echter vond ik dat niets stond omdat ik zo ‘dik’ was. Zie je het al voor je? Als ik hier nu naar kijk dan vind ik mijzelf namelijk echt dun. En waar we het overigens net hadden over 15 kilo dikker dan nu, woog ik daar, ten opzichte van twee jaar ervoor – 18 kilo minder. Ik woog toen 57 kilo en dat was veel te weinig. Mensen om mij heen zeiden niets, alleen wel tegen mijn familie. Hoe het kwam dat ik zo veel af was gevallen en vooral, ‘welke dieet doet je zusje?’.

Nou, dit was geen dieet. Geen vrijwillige althans. Dit was mijn consequentie van twee jaar lang knooien met mijn voeding. Waar ik in 2012 nog alles aandurfde, begon ik mij in die twee jaar erna steeds meer te verdiepen in coeliakie. ‘Mag ik wel kussen?’, ‘Hoe zit het met glazen in een restaurant?’, ‘Hoe vaak op een dag moet ik mijn handen wassen’?. Het is in die twee jaar ongelofelijk uit de hand gelopen en dat wist ik. Ik was obsessief bezig met het controleren van gluten waardoor ik de hele dagen mijn handen stond te wassen, niemand meer fatsoenlijk een hand durfde te geven en vooral: ik durfde op de een of andere manier heel veel voeding niet meer te eten. Bang dat veel voeding alsnog gluten zou bevatten.

2016

In de loop van 2014 naar 2016 is er zo ontzettend veel veranderd in mijn leven. Van rijst met doperwtjes (hier reageerde ik sowieso goed op dus at ik dat erg veel) ben ik weer op zoek gegaan naar andere voeding. Ik was weer bij de basis en ben daarbij steeds wat andere producten gaan toevoegen. Ik at meer, kwam iets aan (woog een nette 60 kilo) en voelde dat ik mij weer fitter begon te voelen. Ik had weer de kracht om verder hard te lopen, te voetballen en ik waagde mij zelfs aan de sportschool. Ik merkte op alle vlakken dat ik vooruit ging, al was het soms wel bizar moeilijk om te zien dat de weegschaal omhoog ging. Raar he?!

In 2016 woonde ik samen met twee vriendinnen, waar ik ontzettend veel van heb geleerd en waar ik nog steeds onvoorwaardelijk van hou. Ik zag toen dat meer eten (zoals de dagelijkse standaarden) goed voor je was. Ook kreeg ik in 2016 een nieuwe relatie, waardoor ik compleet opbloeide. Ik begon mijzelf weer mooi te vinden.

2018

Nu is het al weer 22 mei 2018. Ik ben vandaag 24 jaar oud geworden. Het klinkt afgezaagd maar wat is de afgelopen zes jaar voorbijgevlogen. Het is heel raar om in foto’s te zien hoe ik veranderd ben. Het is nog raarder om te zien dat ik bijna geen enkele foto van 2012 heb waar ik met mijn hele lichaam op sta. Nog raarder is het om te zien dat ik geen enkele foto van daarvoor heb bewaard. Diep in mijzelf weet ik dat ik mij schaamde. Anyway, 2018. LOOOOOOK AT THE FACE. Ik straal.

Ik studeer, sport, heb lief, weeg nog braaf altijd rond de 60, geniet en bovenal: ik leef!

love, Annemiek