Ja. Inmiddels 1,5 jaar geleden heb ik een whiplash en een hersenschudding opgelopen. Geloof me: fxcking naar.
Waar ik een bal wilde koppen kreeg ik een elleboog van de tegenpartij tegen mijn hoofd. NIET fijn. Ik viel en had een bloedneus maar dacht dat het wel meeviel (iedereen overigens). Ik heb wel vaker een bloedneus namelijk. Vervolgens heb ik nog een half uurtje doorgehobbeld en ook dezelfde avond voelde ik mij prima.
De volgende dag echter…… was een heeeeeel ander verhaal. College begon om 08:30 uur en daar zat ik. Verbintenissenrecht 2 en ik kon niet eens naar het beeldscherm kijken. Steken in mijn hoofd met vlagen van ongekende misselijkheid. Die ochtend heb ik meerdere keren overgegeven en ben ik (uiteraard) naar huis gegaan. Nadat dit een aantal dagen aanhield, ben ik maar naar de dokter gegaan. Nou: hersenschudding en twee hele weken plat. Doei Annemiek. Dit was echt he-le-maal niets voor mij maar ik heb het gedaan. Na twee weken begon ik weer rustig met het een en ander maar de klachten gingen maar niet weg. Na een maand was het niet meer te houden en ben ik wederom naar de huisarts gegaan. Met de halve apotheek kwam ik naar buiten, iets waar ik écht niet van hou. Anyway, het was het proberen waard. Helaas werd ook dit niks en mocht ik na 2,5 maand pijn naar het ziekenhuis. Wat bleek: whiplash én hersenschudding dus ik had veel langer rustadvies moeten hebben gehad. Logisch ook dat ik dan niet pijnvrij was na deze twee weken.
Nou, daar gingen we weer. 3 keer in de week mocht ik naar een revalidatiecentrum bij mij in de buurt. Serious business dus. In totaal ben ik daar twaalf weken ‘behandeld’. Samen met een ergotherapeut, bewegingsagoog en psycholoog mocht ik in de weer om te zorgen dat ik pijnvrij werd. Dat dacht ik althans. Na 6 weken (pas) ben ik er achter gekomen dat revalideren veelal om acceptatie gaat. Acceptatie dat je niet zo veel meer kunt voornamelijk. Want lichten en heftige geluiden deden pijn en ik was simpelweg erg snel moe. Doei sociaal leven. Hoewel acceptatie een erg mooi iets is, raakte ik er juist gefrustreerd van dat de pijn maar niet weg ging. Ik begreep echt wel dat ik te veel deed en dat dit moest minderen, maar ik ben toch ook gewoon jong? En dan wil je wat. Duh.
Anyway, na twaalf weken was ik uitbehandeld en niet beter. Zo frustrerend!
Eindelijk had ik de stap genomen om naar een fysiotherapeut te gaan die een vriendin van mij aanraadde. Ik dacht overigens dat het ziekenhuis-traject beter zou zijn. Nou, NEE.
Deze fysiotherapeut is de enige man die er voor heeft gezorgd dat ik mij wat beter voelde. Hij werkt met naalden en lichte schokken en kent een lichaam écht goed. Het gaat hier om ‘maatschap de Vos’ in Delden. Dat hele gebeuren met naalden en schokken klinkt behoorlijk eng. Prettig is het niet maar het helpt zeker. Het heet Autonomity Restoring Therapy. Ik raad het echt iedereen aan. Hij geeft geen diagnose, maar laat jou bewust worden van de pijn die je hebt om er vervolgens wijs mee om te gaan. Soms moet ik eens nee zeggen en/of eerder weggaan, maar dat is oké. Je hoeft niet óveral bij te zijn..
‘Opgeven is geen lafheid, het is een vorm van kracht.’
Weet je wat het is mensen, neem een hersenschudding serieus. Een breuk zie je, de helse hoofdpijnen en misselijkheid van iemand met een hersenschudding en/of whiplash niet.
Hetgeen ik jullie vandaag duidelijk wil maken aan de hand van mijn ‘verhaal’ is het volgende: Heb respect als iemand niet alles kan en geef diegene de tijd om alles zelf een plekje te geven. Er is namelijk niets zo erg als mensen die niet willen (!) begrijpen hoe vervelend het is iets niet te kunnen, ondanks dat je het érg graag wil.
love, Annemiek
