Dit is een persoonlijk blog. Let op: bij iedereen kan dit anders zijn, dit is puur mijn eigen waarneming en ik wil niet dat jullie uitgaan van alles wat ik hier beschrijf. Iedereen reageert anders op coeliakie, iedereen heeft andere ziektebeelden.

Toen ik 12 was hoorde ik dat ik coeliakie had. Ik zat op de middelbare school en ik nam het leven nog niet zo serieus. Het feit dat ik al zo lang ziek was, weerhield mij er niet van om alsnog gluten te blijven eten. Het gevolg hiervan was dat ik zieker en zieker werd.

Van mijn 12^e tot mijn 18^e heb ik gekwakkeld en ben ik veel ziek geweest. Ik viel ruim 15 kilo af omdat ik niet zo goed wist wat ik nog wel en niet mocht eten. Ik kon ook prima iets afvallen omdat ik altijd een mollig kind was, maar dit was (te) veel.

Uiteindelijk at ik echt nog heel erg weinig. Het gaat ook een beetje tussen je oren zitten. Je gaat denken dat je van alles ziek wordt en dan word je het ook. In die tijd is er een omslag geweest waardoor ik weer fatsoenlijk ben gaan eten. Ik kwam iets aan en ik werd weer sterker. Het was lastig maar zeker nodig. Nu weeg ik netjes 60 kg (+ 5 kilo) met mijn 1,70 m. Op dit moment probeer ik eerder fit te zijn dan dun. Ik sport aardig wat en dat doet mij goed. Sterker worden, fysieker, dit is mijn doel op dit moment.

Dus iedereen die denkt dat ik te weinig weeg, ik voel me goed. Ik weeg voldoende en mijn BMI is ook prima. Ik probeer juist fysiek wat sterker te worden maar dat duurt even. Daarnaast eet ik álles wat ik lekker vind.

Ik ben twee jaar terug dit ‘gebrek’ van mij ook anders gaan zien. Eerder benaderde ik het best negatief, het ís nou eenmaal lastig. Nu zie ik het veel positiever. In het plaatselijk café – Wapen van Markelo – kijkt niemand meer op als ik uit een flesje mijn spa-roodje nuttig, in de voetbalkantine – SC Markelo – weten de dames dat ik niet mee-eet, bij het restaurant waar ik geregeld eet – de Poppe Markelo – wéten ze wat ik wel en niet mag.

Zo kan ik nog even doorgaan, maar mijn omgeving gaat er fantastisch mee om en dat mag best genoemd worden.

‘Vroeger’ had ik er moeite mee dat ik altijd een last was voor anderen, nu merk ik dat de mensen om mij heen er simpelweg al rekening mee houden. Dat is echt heel erg fijn om te merken en die mensen zijn vrienden/familie/vriendinnen.

De mensen die ik bedoel, weten dat ze zich aangesproken mogen voelen.